Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να επισκεφθώ την πίστα Tazio Nuvolari στην Λομβαρδία της Ιταλίας, μιας και μου φαινόταν πολύ τεχνική και βρίσκεται και σχετικά κοντά μου. Πιο μακρυά από την θρυλική Monza, αλλά σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα για τα πιο αδύναμα αυτοκίνητα.
Έχοντας την «πολυτέλεια» να ρυθμίσω το πρόγραμμά μου ευέλικτα, επέλεξα να την επισκεφθώ σε μία από τις ημέρες ελεύθερων δοκιμών πριν τα Χριστούγεννα. Πιο συγκεκριμένα, κάθε Τετάρτη, η πίστα είναι διαθέσιμη (με κράτηση) σε ιδιώτες και ομάδες για ελεύθερες δοκιμές με αυτοκίνητα, ενώ κάθε Τρίτη είναι ημέρα ελεύθερων δοκιμών για μοτοσυκλέτες. Το ελάχιστο κόστος είναι 150€ για δύο sessions των 30' το καθένα και κάθε επιπλέον session κοστίζει 75€. Υπάρχει και η επιλογή ενοικίασης box για μισή ή ολόκληρη την ημέρα. Μπορείτε να βρείτε όλες τις σχετικές πληροφορίες στο site της πίστας.
Ο καιρός την ημέρα επίσκεψης ήταν βροχερός με αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες (μέγιστη 6ºC), και επειδή επρόκειτο για μία αναγνωριστική επίσκεψη, αποφάσισα να πάρω το Peugeot 206, που φοράει πάνω τα χειμερινά Yokohama V905. Μετά από δύο ώρες και αρκετή κίνηση στον περιφερειακό του Μιλάνου, έφτασα στην Cervesina, στην περιφέρεια της Pavia, όπου βρίσκεται η πίστα, 20' περίπου πριν το ωράριο του πρώτου session στις 9:00πμ. Δεν υπάρχει ψυχή στον εξωτερικό χώρο στάθμευσης, και αφού έκανα «check-in» στο μικρό γραφείο παραπλεύρως της πίστας, πήρα το καρτελάκι εισόδου. Ολόκληρη η πίστα «δική μου» για το επόμενο μισάωρο! Τι άλλο να ζητήσει κανείς!
Ξεκινώ με αρκετά χαλαρό ρυθμό, τόσο για να μάθω την πίστα (πρώτη φορά την επισκέπτομαι), αλλά και για να αντιληφθώ την πρόσφυση στα διάφορα σημεία της. Οι χαμηλές θερμοκρασίες (4–5ºC στην άσφαλτο) και το βρεγμένο οδόστρωμα δεν είναι και οι καλύτεροι οιωνοί. Όντως, η πίστα γλιστράει αρκετά, και παρά τα χειμερινά, η ουρά στο 206 είναι εξαιρετικά ζωηρή με αποτέλεσμα να κάνουμε και το μικρό τετακέ μας στην διπλή Κ7-Κ8 στο «ζέσταμα» του πρώτου session. Κανένα πρόβλημα, όμως, μετά από 6-7 γύρους με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό, πάμε για μερικούς γρήγορους γύρους στο βρεγμένο!
Η πίστα
Περνάμε την μεγάλη ευθεία της εκκίνησης των 720m με μέγιστη ταχύτητα λίγο κάτω από τα 150km/h, πέφτουμε δυνατά στα φρένα με κατέβασμα σε 3η για την δεξιά παρατεταμένη Κ1. Η χάραξη είναι τέτοια που σε βοηθάει να σβήσεις ιδανικά τα φρένα και την γραμμή σου στην είσοδο, φορτίζοντας την μούρη. Όντας αρκετά παρατεταμένη, δοκιμάζει πολύ το ζύγισμα του αυτοκινήτου εντός της στροφής. Εδώ, το 206, ειδικά στο βρεγμένο, είναι στην κόψη του ξυραφιού. Με μιλιμετρικές κινήσεις σε τιμόνι και γκάζι μπορείς να το τοποθετήσεις ακριβώς εκεί που θέλεις, αλλά εάν αφήσεις λίγο παραπάνω, επειδή βρέθηκες με 2-3km/h πάνω από το όριο, τότε θα βρεθείς σε ένα θεαματικό μεν, λιγότερο αποτελεσματικό δε και κάπως αγχωτικό, μεγαλοπρεπές drift!
Επιταχύνουμε στην μικρή ευθεία πριν την δεξιά Κ2, που πρόκειται για ένα τυπικό «πέταλο», λίγο πάνω από 180º. Εδώ, το βασικό σου μέλημα είναι να μην «χαζέψεις» με υποστροφή στην έξοδο, ώστε να μπορέσεις να επιταχύνεις νωρίς πριν την πολύ μικρή ευθεία που οδηγεί στην φουρκέτα Κ3. Καβαλάμε γενναία το εσωτερικό curb εδώ και ανοιγόμαστε επιταχυνόμενοι προς στο εξωτερικό για την ευθεία που οδηγεί στο πατημένο S των Κ4-Κ5. Το συγκεκριμένο είναι πολύ τεχνικό, και απαιτεί ισορροπημένες κινήσεις, ειδικά στην είσοδο της Κ5, ώστε να μην αποσταθεροποιήσεις το ζύγισμά σου, αλλά να μπορείς να βγεις επιταχυνόμενος για την επόμενη ευθεία. Και εδώ είναι το τρικ: πρέπει να φροντίσεις στην κορυφή της Κ5 να είσαι με την «μούρη μέσα», ειδάλλως κινδυνεύεις να βγεις υποστρέφοντας προς το εξωτερικό curb και να αναγκαστείς να αφήσεις γκάζι στην έξοδο, που είναι ακριβώς ό,τι πρέπει να κάνεις για να καταστρέψεις το ζύγισμα, όπως αποδεικνύουν και οι πολλές «λαστιχιές» στην έξοδο που οδηγούν κατευθείαν εσωτερικά και εκτός πίστας, ως ανεξίτηλο σημάδι των πολλαπλών εξόδων!
Έχοντας την φόρα από την Κ5 «μαζεύουμε» κοντά 120km/h και πέφτουμε δυνατά στα φρένα για την φουρκέτα Κ6. Το συγκεκριμένο σημείο είναι λίγο περίεργο, όχι γιατί η ίδια η Κ6 παρουσιάζει κάποια δυσκολία, αλλά γιατί είναι πολύ κλειστή και πρέπει να φρενάρεις πολύ δυνατά, ώστε να μην υποστρέψεις υπερβολικά στην είσοδο. Προσωπικά, μου πήρε 3 γύρους να συνειδητοποιήσω πόσο κλειστή είναι! Συνεχίζουμε για την διπλή αριστερή Κ7-Κ8, η οποία παίρνεται ως μία ενιαία, που ελαφρώς κλείνει στην έξοδο, μιας και η Κ8 είναι ελαφρώς πιο κλειστή. Εδώ απαιτείται σωστό ζύγισμα πριν την Κ8, ώστε η μούρη να στοχεύσει εσωτερικά για καλύτερη έξοδο για την ευθεία που ακολουθεί. Στο βρεγμένο, η Κ8 γλιστρούσε αρκετά, ακριβώς στο σημείο τοποθέτησης, οπότε αρκετές φορές βρέθηκα με ανάποδο. Υπάρχει και η εναλλακτική γραμμή να μεταφέρεις την κορυφή προς το εξωτερικό της πίστας, ανάμεσα στις Κ7-Κ8, ευθυγραμμίζοντας την Κ7 και κάνοντας πολύ πιο κλειστή την Κ8. Έχω την αίσθηση, όμως, ότι αυτή η γραμμή μάλλον διανύει περισσότερα μέτρα και έχει περισσότερο νόημα για πιο δυνατά αυτοκίνητα, που έχουν προλάβει να μαζέψουν χιλιόμετρα πριν την Κ7 και θέλουν να επιμηκύνουν τα φρένα.
Βρισκόμαστε στην ευθεία πριν το σφιχτό, τεχνικό σικέιν των K9-K10. Πέφτουμε δυνατά στα φρένα σβήνοντας την τροχιά προς την κορυφή της Κ9 με σκοπό να ευθυγραμμίσουμε το κομμάτι μεταξύ των Κ9 και Κ10. Το σωστό ζύγισμα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό το S, καθότι είναι εύκολο είτε να μην σβήσεις σωστά την γραμμή για την Κ9, οπότε να αναγκαστείς σε πιο κοφτή τιμονιά στην είσοδο, όντας στα φρένα, με αποτέλεσμα να υπερστρέψεις αρκετά, είτε να αργήσεις περισσότερο τα φρένα με αποτέλεσμα να υποστρέψεις έντονα στην είσοδο της Κ9.
Βγαίνοντας από το S, ανοιγόμαστε αρκετά πριν την είσοδο της Κ11, που είναι η τελευταία στροφή πριν την μεγάλη ευθεία της εκκίνησης. Στο βρεγμένο, γλιστράει αρκετά στην είσοδο, οπότε θέλει σωστό ζύγισμα στα φρένα, ώστε να μην καταλήξεις σε έντονη υπερστροφή. Από εκεί και πέρα, η ιδιαιτερότητα της Κ11 είναι ότι ανοίγει αρκετά στην έξοδο, οπότε σου επιτρέπει να δώσεις από πολύ νωρίς γκάζι για να μαζέψεις όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα στην ευθεία των 720m που ακολουθεί. Χρειάζονται κάποιοι γύροι για να αντιληφθείς πόσο αρκετά ανοίγει η καμπυλότητα, ώστε αντίστοιχα να το εκμεταλλευτείς προς όφελός σου.
Η εντύπωση που μου άφησε η χάραξη της πίστας Tazio Nuvolari είναι εξαιρετικά θετική! Είναι πραγματικά πολύ τεχνική, με πολλών ειδών στροφές, που όχι μόνο δοκιμάζουν το αυτοκίνητο, αλλά και εσένα ως οδηγό. Σχεδόν κάθε στροφή έχει και κάποια ιδιαιτερότητα, πράγμα που καθιστά την οδήγηση απολύτως απολαυστική! Τέλος, παρά την μεγάλη ευθεία που σου επιτρέπει να μαζέψεις αρκετά χιλιόμετρα, η πίστα είναι σχετικά σφιχτή και θα την απολαύσεις τα μέγιστα ακόμα και με ένα όχι τόσο δυνατό αυτοκίνητο. Αξίζει!
Δυο λόγια για το Peugeot 206
Το αυτοκίνητο με το οποίο βρέθηκα στην πίστα είναι το προσωπικό Peugeot 206 GTI 1.6 16V, αγορασμένο καινούργιο το 2005 και συντηρημένο με ευλάβεια όλα αυτά τα χρόνια. Αν και κακώς δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε στην εποχή του, πρόκειται για ένα πραγματικό σχολείο οδήγησης, ακόμα και στην «μαμά» μορφή του, με το οποίο απολαμβάνεις την κάθε βόλτα μαζί του, ακόμα και μετά από σχεδόν 20 χρόνια. Ο «old school» 16βάλβιδος κινητήρας που λατρεύει να δουλεύει ψηλά (ιδανικά πάνω από τις 4500–5000rpm) και μία ξυραφένια οδική συμπεριφορά, που απαιτεί συγκέντρωση και σεβασμό, καθότι οποιαδήποτε κίνηση σε τιμόνι ή γκάζι μεταφράζεται άμεσα στην αντίστοιχη αντίδραση, αποτελούν ένα «ιντριγκαδόρικο» συνδυασμό που σε ωθεί να βελτιώνεσαι συνεχώς οδηγικά.
Στην βρεγμένη πίστα, το ζύγισμα στις πιο παρατεταμένες και στα φρένα ήταν στην κόψη του ξυραφιού, αλλά από την άλλη πραγματικά μαγικό! Μπορούσες να ρυθμίσεις μιλιμετρικά την πορεία σου. Τα φρένα, παρά τα πεσμένα OEM τακάκια, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, χωρίς κανένα σημάδι κόπωσης και η αίσθηση ήταν κορυφαία καθόλη την διάρκεια των γρήγορων γύρων. Ο κινητήρας, και αυτός πρόθυμος και ακούραστος και μόνο μετά από 8 συνεχόμενους flat out γύρους στο δεύτερο σκέλος, ανέβασε περί τους 130ºC στο λάδι. Τέλος, τα λάστιχα ήταν η ευχάριστη έκπληξη: έβγαλαν αδιαμαρτύρητα συνολικά 13 γύρους flat out και μόνο προς το τέλος του δεύτερου session άρχισαν να κουράζονται, «χαζεύοντας» στο σικέιν των K9-K10. Ποιος το περίμενε από χειμερινά;! Σίγουρα, εάν ήταν στεγνό, ακόμα και με τόσο χαμηλές θερμοκρασίες, θα δεινοπαθούσαν, αλλά στις συγκεκριμένες συνθήκες ήταν απολαυστικά, καθότι φιλικά και προβλέψιμα. Οι χρόνοι μου ήταν 1'57"33 στο πρώτο σκέλος και 1'56"54 στο δεύτερο, όπου η πίστα ήταν κατά τόπους λιγότερο βρεγμένη.
Κλείνοντας, το Tazio Nuvolari είναι μία εξαιρετική πίστα, με «βουνίσια» λογική στην χάραξη, που σίγουρα θα ξαναεπισκεφθώ με καλύτερα λάστιχα και σε καλύτερες συνθήκες! Stay tuned!
Comentarios